Μια δοκιμαζόμενη, διαμαρτυρόμενη ψυχή, ανεβαίνει με εφηβικά φτερά από θαυμασμό σε έκπληξη να συγκροτήσει, να εμφυσήσει σε όραμα ζωής και τέχνης, τον πλούτο και το μάγεμα του απέραντου και ανέκφραστου μυστηρίου της δημιουργίας.
Οδηγημένος από μία εσώτατη δίψα-όραση, πάσχει καρδιακά και ανθίσταται, μιας κοινωνίας, που εκτός εξαιρέσεων, πριν αρθρώσει «λόγο», έχει ήδη ειδωλοποιήσει και ατροφήσει μέσα του, όλα εκείνα τα ευώδη μύρα, τα θεμελιώδη κάστρα της ύπαρξης.
Όμως εδώ ο καλλιτέχνης, με αφυπνισμένη συνείδηση, με παρατεταμένα τα οντολογικά όπλα σε διείσδυση, τραβά προς την απεραντοσύνη, τη σαγήνη της αλληλοπεριχώρισης υπερκόσμιων στοιχείων.
Ασφαλώς, όχι ως ναρκισσιστικός εφησυχασμός ή ως ατομικός αυτοσκοπός, αλλά, ως πάγια εναγώνια διερώτηση, όπου η ίδια η τριβή με τα πράγματα αυτά, συν τω χρόνω να γίνει φορέας και ζύμωση νέων εκφραστικών αξιών, και κυρίως ουσιαστικός διάλογος μετοχής, προς τον καθημερινό, τον διπλανό και αυριανό άνθρωπο.
Σε μία προσωπική αισθητική που κορυφώνεται στη δυναμική και στην ουσία του βλέμματος, δεν προτιμά τις φευγαλέες κινήσεις, τα ευανάγνωστα, τα κορεσμένα μοτίβα. Μουντή και μικρή εδώ η παρουσία του ανθρώπου, υπονοώντας μάλλον την προϋπόθεση κάθαρσης, των ατομικών ή διαφόρων εγκλωβιστικών δραμάτων, για να μπορεί πλέον να ξανααφουγκραστεί τον συμπαντικό ρυθμό, να επανεύρει επάξια τη συναρμόνισή του με το περιβάλλον και τον συνάνθρωπο, μέσα σε αυτό το ανακαινούμενο και χαρισάμενο ’Ολον.
Αυτή η αξεπέραστη ομορφιά, αυτός ο γύρωθεν πλούτος, να γίνει και να ‘ναι πάλι ο ΤΟΠΟΣ μας. Κάποτε όλοι εμείς μαζί του δεν γεννηθήκαμε προς μία ατελείωτη πορεία;
Όλες αυτές οι χυμώδεις και εξαίσιες καταγραφές θα έχαναν πολύ σε μεταφορά καλλιτεχνική, εάν δεν υπήρχε όλη αυτή η πανοπλία των τεχνικών γνώσεων, καθόλα έτοιμη να υποστηρίξει έμπρακτα και τις ποιο λεπτεπίλεπτες ποιοτικές διακυμάνσεις στο έργο του.
Αναζητά πάντα, με όλο το κόστος, πέρα και πίσω από τις επιφανειακές αντιθέσεις και την διαιρετότητα των στιγμών και του χρόνου τον ΛΟΓΟ, στο ποιο δύσκολο: να οργανώσει, να συνταιριάξει όλα αυτά, τα αέναα στοιχεία της γλώσσας του για την σύμπλευση με τον διπλανό, τον καίριο, τον εισοδικό εκείνο προσδιορισμό, όπου, με άκρα και εστιασμένη δημιουργικότητα, η φύση και η συνείδηση, οι αποστάσεις, οι τόποι και οι χρόνοι να αφοπλίζουν την παροδικότητα, χτίζοντας την μοναδική αίσθηση παροντοποίησης και αφθαρσίας.
Μέσα από την τέχνη του, σε ένα τέτοιο, καλά ρυθμιζόμενο ζωοποιό θέαμα – κάλεσμα, ο θεατής, τόσο γαληναία μεταβάλλεται από την σαν αχειροποίητη μέθεξη και το απαύγασμα των έργων του, όπου έρχεται από τα βάθη ένα πυρών και αγνό άγγιγμα για αληθινή, γόνιμη κοινωνία προσώπων.
Στα έργα ετούτα, καρποί έμψυχοι μιας περιπλανητικής αναρρίχησης στο υπαρκτό και στο άδηλο, με αυτό το εύστοχο, άγιο ζύγιασμα των στοιχείων, θέμα και μορφή βρίσκουν τα μυστικά νεύρα πατώντας, να πυροδοτήσουν, το ένδοθεν έσχατο μετερίζι, τον βαθύτερο πόθο του ανθρώπου για άφθαρτη ζωή, σε έναν ερχόμενο πρωτόπλαστο έρωτα του νοητού, στη ζωαρχική χαρά, την μεγάλη ελεητική δύναμη και γαλήνη.
Δημήτριος Κούρος
Ζωγράφος – Γλύπτης
www.dkouros.gr
